کد مطلب:47294 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:30

گنجینه پرسمان » قرآن

خداوند متعال، در آية 61 سورة احزاب ميفرمايد: اين مردم نفرين شده را هر كجا يافتيد بكشيد...، آية قبلي نيز دربارة مشخصات اين افراد توضيحاتي داده است، ولي به نظر ميرسد، كامل نباشد، آيا اين مسئله، موجب هرج و مرج افراد نخواهد شد كه هر كس به شكل منافق در اجتماع ظاهر شود و مردم را گمراه كند، حكم قتل براي او اجرا شود؟ لطفاً دربارة اين حكم و چگونگي اجراي آن توضيح دهيد؟

هر چند آية فوق، به طور اختصار به ويژگي منافقان اشاره فرموده، ولي آياتي ديگري نيز وجود دارد كه به صفات و ويژگي منافقان به طور مفصل پرداخته است: بقره، 8، 13، 14، 11، 9; توبه، 6، 77; نسأ، 142، 141 و....

الف ـ در شريعت اسلام، منافق حكم مسلمان را دارد و ناموس و خون او محترم است و هرگز پيامبر6 كسي را به جرم منافق بودن نكشت.

ب ـ همان گونه كه در آيه مشاهده ميشود، حكم قتل منافق، به شرطي است كه به توطئههاي ضد اسلامي، براي براندازي اسلام تلاش نمايد; در چنين صورتي اگر به اعمال زشت و ننگين خود ادامه دهد، دستور حمله عمومي و يورش همگاني به آنها صادر خواهد شد.

وانگهي، از لحن آيه چنين استفاده ميشود كه سه گروه در مدينه، مشغول خرابكاري بودند و هر كدام به نحوي، اغراض شوم خود را پياده ميكردند و اين به صورت يك برنامه و جريان حساب شده درآمده بود، و ديگر جنبة شخصي و فردي به حساب نميآمد; گروه اول، منافقين بودند; دوم ارازل و اوباش و گروه سوم كساني بودند كه با پخش شايعات در مدينه، به خصوص زماني كه پيامبر6 و ارتش اسلام به غزوات ميرفتند، به تضعيف بازماندگان ميپرداختند و خبرهاي دروغين از شكست پيامبر6 و مؤمنين ميدادند; به اين ترتيب، قرآن كريم هر سه گروه را مورد تهديد قرار داده است.

خداوند متعال، دستور آيات فوق را به پيامبر6 داده، تا براي در امان ماندن حكومت اسلامي از توطئههاي آنان، مردم را براي در هم كوبيدن ريشههاي فساد بسيج كند.

قرآن كريم، براي آن كه در جامعه هرج و مرج پيش نيايد، اجراي چنين احكامي را فقط به اذن ولي امر مسلمين و حكام شرع دانسته است.

در نظام جمهوري اسلامي نيز، قوه قضائيه و ولي فقيه، مسئوليت شناسايي و اجراي حكم چنين افرادي را به عهده دارد.(ر.ك: تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 17، ص 434، دارالكتب الاسلامية / تفسير الميزان، علامه طباطبايي;، ترجمة سيد محمد باقر موسوي همداني، ج 16، ص 532، نشر بنياد علمي و فكري علامه طباطبايي.)